【KPTH】Never Lost Word「Thai Version」
Official Website → www.mekakucityactors.com/
Original Video → ua-cam.com/video/g4Qqu16ffVk/v-deo.html
Kido Tsubomi CV → Kuai
Mix&Mastering → Burefu
Thai Lyrics → Joker
Thai Tranlate → Sakurachan
เอาล่ะ ยามเช้าอรุณสวัสดิ์ กระจกเปล่งเสียงขึ้นมาแบบนั้น
บนใบหน้าฉัน ยังคงเเย่เกินไม่เปลี่ยนไปเลย
รวมถึงเส้นผมยุ่งเหยิงไปหมด ท่าทางรอยยิ้มเก้อเขินตัวฉัน
ไม่ว่าอะไรตรงไหนก็ดูขัดตา
โดยไร้ซึ่งเหตุเเละผล
มีสิ่งที่ฉันต้องการจะสื่อ ออกไปให้เป็นเหมือนผู้คนอื่นเขา
เเต่มัน ไม่สามารถกลายเป็นคำเอื้อนเอ่ยใดๆ
หลบหลีกดวงตา ก้มหน้านิดหน่อยภายในวันนี้ก็ยังเงียบงัน
"เเค่เพียงการเดินเข้าไปทักยังไม่อาจทำน่าเศร้าใจ"
มองดูดอกฮานะมิซึกิในสวนเเสนงาม
ฉันได้เเต่ริษยา อิจฉาพวกมันเหล่านั้น
หากสลับเจ้าดอกไม้ เเลกกับร่างกายของฉัน
แย่จริง เจ้าคนไม่เอาอ่าว
หากไร้ตัวตน หายไปให้พ้นก็คงดี
ช่างน่าเเปลกใจ บนโลกหนึ่งใบที่นี้เอง
"สิ่งธรรมดา"กลายเป็นดูยากเย็นเสียเหลือเกิน
การที่ไม่อาจจะตอบกลับไปได้เลย
มันไร้ความหมายเสียจนน้ำตาฉันไหล
มัวทำเเต่เรื่องที่ไม่เข้าใจให้ทุกคน
ยังคงเวียนวนไม่อาจหลุดพ้น เกลียดเหลือเกิน
ได้เพียงโรยราโดยยังไม่ทันเเย้มบาน
ก็ยังไม่เจอ ถ้อยคำเเม้ว่าในอนาคต
เธอทำหน้าที่ราวกับว่ากลัวประดับไว้
ทั้งนิสัยชอบหนี พอสักที พอสักที
เอาเเต่เงียบไร้คำไม่พูดจาช่างน่าอาย
ให้ตายฉันนั้นไม่อยากมอง
ยินเสียงหัวเราะขึ้นมาสักเเห่ง ช่างดูเบิกบานงดงามสดใส
เป็นดังดอกไม้ ถ้อยคำวจีที่เอ่ยวาจา
อยู่ๆได้ยินเสียงในกระจก เอ่ยบอกข้อความสักอย่างขึ้นมา
"ขอโทษที่ฉันตัวคนนี้ไร้ซึ่งกำลัง ไม่อาจทำ"
ราวกับเป็นภาพเหมือนฝัน คือโลกเเห่งนี้ที่มอง
ฉันได้เเต่ริษยา สถานที่ดีเเห่งนั้น
เพื่อที่จะไม่ไปเเย้ง ขัดขวางกีดกันเเล้วฉัน
ในบัดนี้ ต้องทำเช่นไร
อยากโยนมันไป เเต่ทำไม่ได้
มีหนึ่งตัวตนกำลังเอ้อล้น คือฉันเอง
ช่างสกปรกขยะเเขยงเสียเหลือเกิน
เพื่อให้ตัวเองไม่อาจรับรู้เรื่องใด
ฉันจึงร่ำร้องไห้น้ำตาอาบทุกครั้ง
"พอเถอะ ไม่ต้องสละมันทิ้งเหมือนเช่นเคย"
จู่ๆก็มีหนึ่งสุรเสียงเอ่ยข้างกาย
มันดังสะท้อนกังวาลเสมือนเวทมนตร์
ไม่รู้ทำไม เเต่ฉันไม่อาจบอกเอ่ยสิ่งใด
ปล่อยเเละทิ้งความกลัว เปล่งข้อความเอ่ยออกไป
ไม่ว่าคำพูดไหน "เอ่ยสักที เอ่ยสักที"
เเต่เป็นเพราะอะไร มีเเค่"เสียงสะอื้น"ดัง
เเย่จริง บ้าบอไม่เข้าใจ
สิ่งที่มาถึงคือ “อนาคต”ไกลห่าง
อ่า ถูกต้องเเล้ว โลกอันเบิกบานสดใส
กับตัวฉันที่เริ่ม เติบโตเปลี่ยนไปเช่นนั้น
จะเปลี่ยนแปลงกลายเป็นผู้ใหญ่
กอบกุมเบาๆ
เเละอ่อนโยนกับความรู้สึกที่เหมือนเช่นเดิม
ช่างน่าเเปลกใจ บนโลกหนึ่งใบที่นี้เอง
“การระลึกถึง” กลายเป็นดูยากเย็นเสียเหลือเกิน
ไม่ยอมจะปล่อย ถ้อยคำจดจำที่ต้องการ
จะเล่าขานเรื่องราว ส่งต่อให้รู้
ถ้าหากเปล่งเสียงหัวเราะกับใครสักคนหนึ่ง
มันคงเป็นเรื่องวิเศษสุดเเสนจะงดงาม
จะต้องได้เจอเหตุผลที่ตามหาเเน่นอน
ไม่ว่ายังไง คือสิ่งที่คิดในอนาคต
จัดทรงผมให้ดูเหมาะ เเล้วเดินก้าวออกไป
ปรากฏหนึ่งประกาย ดอกไม้งามบนภาพเงา
เเละในวันนี้ ถ้าลองตอบคำกลับสักครา
เอ่ยเปล่งวาจา พูดคำ "สวัสดี"